Διαβάζοντας έκπληκτος τα τελευταία νέα από τον αγώνα γύρω απ’ τον κόσμο με τα VO70, σκάφη που ενσωματώνουν όλη την ναυτική τεχνολογία από τα μονόξυλα έως σήμερα, πολλές σκέψεις με απασχολούν.
Ας πάρουμε τα πράγματα απ΄ την αρχή. Την περασμένη βδομάδα ένα κύμα κάλυψε ολοσχερώς το abn amro two και συμπαρέσυρε τον Hans Horrevoets (http://www.volvooceanrace.org/news/article/2006/may/mobupdate2/) Ολλανδό trimmer
34 ετών. Μόλις είχε βγει στο cockpit λίγο πριν πάρει τη θέση του και ασφαλιστεί.
Η ταχύτητα του ανέμου ήταν μόλις 25 με 30 κόμβους, πράγμα που κι εμείς συχνά συναντάμε είτε σε αγώνες είτε σε περαντζάδες. Τον περισυνέλεξαν αλλά ήταν πλέον αργά.
Λίγες ημέρες αργότερα ένα πρόβλημα στα ρουλεμάν της καρίνας του movistar που δεν επιδιορθωνόταν ανάγκασε τον καπετάνιο Bouwe Bekking να πάρει την πιο σημαντική του απόφαση, κατά πως λέει στη συνέντευξη του, να εγκαταλειφτεί το ισπανικό σκάφος. Έτσι το abn amro two τους περισυνέλεξε με τη βοήθεια του life raft.
Απλός παρατηρητής μέσω του web του αγώνα, όλα αυτά δεν με άφησαν και τόσο αδιάφορο.
Γενικώς είμαι υποστηρικτής της ζώνης ασφαλείας, και σε μεγάλες περαντζάδες έγινα αντικείμενο κοροϊδίας. Όμως ποσώς με ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων που ετοιμάζονται να κοιμηθούν ενώ εγώ προετοιμάζομαι για μια «μοναχική» ολονυχτία στο deck. Οπότε μετά από αυτό το συνταρακτικό γεγονός (διότι έγινε με συνθήκες νορμάλ και δίχως θύελλες και κακοκαιρίες) επιμένω περισσότερο. Εξάλλου, όπως και να το κάνουμε το πλήρωμα στη μέδουσα είναι άσχετοι. Ναι μεν τελείωσαν μια σχολή ανοικτής θάλασσας και θεωρητικά είναι σε θέση να κυβερνήσουν ένα σκάφος, αλλά θέλει πολύ προσπάθεια, τριβή, αγάπη για τη θάλασσα, μνήμη, να ρωτάς και να δέχεσαι κριτικές, και συχνά πυκνά να κοιτάς και κανένα εγχειρίδιο ιστιοπλοΐας για φρεσκάρισμα. Δεν είναι ντροπή κι εγώ το κάνω πιο συχνά από όσο θα φανταζόταν κανείς.
Οπωσδήποτε δεν θέλω ποτέ, μα ποτέ στη θέση του καπετάνιου του movistar να δώσω μια τέτοια εντολή εγκατάλειψης σκάφους. Εκτός του ότι αγαπάω τη μέδουσα υπερβολικά, η σκέψη και μόνο του να απομακρύνομαι με ένα άλλο μέσο και να αφήνω στη μέση της θάλασσας (και δη του ατλαντικού ωκεανού) να βουλιάξει το σκάφος με ανατριχιάζει να μην πω με στοιχειώνει.
Βέβαια τα δικά μας σκάφη δεν έχουν συστήματα με καρίνες που σταβεντώνουν, η συστήματα water ballast, που οπωσδήποτε είναι πιο ευάλωτα σε βλάβες κλπ αλλά μετρώντας τη μέδουσα έχουμε εννιά through hull. Σε μεγαλύτερα σκάφη με δύο και τρία wc και bow thruster τα ανοίγματα άρα και οι πιθανές είσοδοι νερού εντός του κύτους πολλαπλασιάζονται. Άρα η καλή συντήρηση, ο σχολαστικός έλεγχος σε βάνες through hull κλπ , αλλαγή με την πρώτη υποψία πιθανού προβλήματος, είναι υψίστης σημασίας.
Υ.Γ. σήμερα δεν πήγα στη δουλειά λόγω υγείας. Ένας υψηλός πυρετός 39 με καθήλωσε στο κρεβάτι. Οι σκέψεις αυτές έγιναν ανάμεσα σε τσάγια, augmentin και depon. Αν λέω κάτι που ενοχλεί put the blame on flu
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου