συσσωρεύοντας εμπειρίες και όχι μόνο

 


αν και όλη μου η ζωή είναι σε σκάφη και θάλασσες, με την αγωνιστική ιστιοπλοΐα έχω μικρή εμπειρία, μόλις 3 χρόνια και αυτά χαλαρά. με καλή παρέα από το εκλεκτό μου πλήρωμα με μπύρες, καφέδες, γέλια, βρισίδια ενίοτε, φαγητό και καλοπέραση.

κάποτε φτάνει μια στιγμή που το δέσιμο του πληρώματος φένεται και απ' τους παρόντες, αλλά και από τους απόντες.

ο αγώνας της κυριακής κατάληξε σε μια θυελλώδη περιπέτεια... ναι εδώ στον θερμαϊκό ωκεανό.

κατά τη μέση του αγώνα η ένταση του ανέμου ανέβηκε σε έξι bf περίπου και με τη Νο3 τζένοα ξεγραντωμένη να φυλλάρει μείναμε αρκετά πίσω απ΄ το στόλο. παρόλα αυτά συνεχίσαμε το κατρακύλισμα στα πρύμα, με ταχύτητες 8,5 έως 9 κόμβους προς το Λευκό Πύργο όπου είχαμε καβατζάρισμα.

και τότε περίπου στο ύψος της παλιομάνας, ήρθε η στιγμή να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας, τις γνώσεις μας, τα αντανακλαστικά, και ίσως την πειθαρχία μας. ήρθε ένα μπουρίνι από πρύμα, με 30 τουλάχιστον κόμβους αέρα.
η μέδουσα έτρωγε ενναλάξ τα broach και τα κινέζικα κ εγώ δεν μπορούσα να την κρατήσω σε πορεία. ο αέρας ερχόταν από κάθε διεύθυνση, μια όρτσα, μια δεξήνεμος ,μία αριστερήνεμος. η μάτσα πέρασε πάνω απ' τα κεφάλια μας αρκετές φορές. η πλώρη βυθιζόταν στα νερά (χαμός στην china town) συχνά.

και τότε είπαμε οτι έπρεπε να κατέβει το μπαλόνι που σημειωτέον άντεξε την ένταση.
με τον αέρα να λυσιάζει στα ξάρτια, το μπαλόνι δεν κατέβαινε με αποτέλεσμα να μας φύγει στη θάλασσα και να περάσει στο τιμόνι κολάρο. (θα ήταν πολύ χειρότερα να τυλιγόταν στην καρίνα)
το topping lift έσπασε και το ραουλάκι του στο κατάρτι απλά εξαϋλώθηκε.


σε κλάσματα δευτερολέπτων είχα πάρει την απόφαση. έπρεπε να βουτήξω να ξεμπλέξω το πανί ειδαλιώς η προπέλλα θα το έκανε φυτίλια. άρχισα να ξεντύνομαι και άκουσα μια φωνή που με έβαλε στη θέση μου "τι πας να κάνεις ρε μαλάκα" είπε η σοφία, και αυτό με έκανε να σκεφτώ ασφαλέστερα. χρόνο είχαμε αρκετό, κατεβάσαμε τη μαΐστρα, έβαλα τη ζώνη ασφαλείας, και δέθηκα με μια σκότα. τότε βούτηξα ξέμπλεξα το πανί και αμέσως ντύθηκα ζεστά αν και το νερό του θερμαϊκού σας διαβεβαιώνω είναι πολύ ζεστό. γυρίσαμε σώοι και σχεδόν αβλαβείς στο λιμάνι με μια ευθυμία απ το ζόρι και την αδρεναλίνη (πολύ κλισέ αυτή η λέξη αλλά ας την ανεχτούμε) που 30 ώρες μετά έχω τις παρενέργειες αυτές, σε μικρότερο βαθμό βέβαια.

το μόνο σίγουρο είναι ότι ο πανικός είναι κακός σύμβουλος...