φθινοπώριασε για τα καλά

τι σου είναι η ψυχολογία. όλη την εβδομάδα έτρεχα με τα διάφορα της δουλειάς και της ρουτίνας, με αποτέλεσμα να μην επισκευαστεί το topping lift του ξύλου.
Σαββάτο έβρεχε με αποτέλεσμα να μπεκρουλίαζουμε σε γνωστό σκάφος - μπαράκι στη μαρίνα με ρακόμελο εκ αμοργού, οπότε κυριακή μαζευτήκαμε η αγία τετράς (γιώργος: όλα τα κάνω όλα τα τριμάρω, σάκης: το παιδί για όλες τις δουλειές, αλεξάνδρα: η γυναίκα ορχήστρα και εγώ) και την ώρα που ακούστηκε στο VHF "τέσσερα λεπτά για εκκίνηση" λύναμε τους κάβους.
τσάκα τσάκα ανέβηκε η μαΐστρα και με το ασύμμετρο οριακά πήραμε εκκίνηση 8 - 9 λεπτά πίσω απ' το στόλο.
αυτό μας έσωσε κατά καποιο τρόπο, μιας και καλύψαμε μεγάλη διαφορά μέχρι τα μισά για το καζίκι, όπου σηκώσαμε την τρία και ορτσάραμε. λίγο πρίν το καβατζάρισμα πιάσαμε το τελευταίο σκάφος.
στα πρύμα για αεροδρόμιο με το ασσύμετρο που είναι για 60-100 μοίρες το μπράτσο ήταν αδιάφορο και αργό δίχως να μας φεύγουν οι άλλοι, όμως το παιχνίδι παίχτηκε στα όρτσα για παληομάνα. με ιδιάιτερα παινιδιάρη άνεμο, στην ένταση, αλλά κυρίως στη διεύθυνση, με τόσα τακ όσα δεν έχουμε κάνει σε όλη τη σαιζόν, καλύψαμε μεγάλη διαφορά και περάσαμε όλο τον στόλο των orc club. εκεί φάνηκε ότι ο σωστός χειρισμός του σκάφους, και λίγο σωστή τακτική μπορείς να κάνεις θάυματα.
κατά τη διάρκεια του μπράτσου σε ένα αριστερό τακ η κακιά νούμερο ένα μας πέταξε την αλεξάνδρα στο νερό... ενώ είχα το νου μου στα μαλινάκια για την πορεία μου ξαφνικά τη βλέπω να κρέμεται απ τη σκότα μέχρι τη μέση στο νερό. ευθύς αμέσως ορμήξαμε και οι τρεις μας και την ανεβάσαμε στο σκάφος...
κάθε φορά τελικά έχουμε και από μία περιπέτεια φέτος. μάτσες μας χτυπάνε, μπαλόνια σκίζουμε, άνθρωποι μας φεύγουνε... όλα στο παιχνίδι είναι, φτάνει να γυρίζουμε σώοι και αβλαβείς σπιτάκια μας